Det barske folket

 

 

Atter ei nyttårsaft ved havet; så langt ut du kan kome.

Eg har lenge meint at det er noko særskilt med øyfolket.

På våre kantar er øyfolket på eit vis meir nordnorske.

For meg betyr det rett fram. Seier det som det er. Uredde. Tek vare på deg.

Aura Consulting sin blogg nr 52 denne nyttårsafta skal handle om dei verharde.

Dei som meiner at livet er livet.

At vi må tole ein støyt. Og at vi toler mest når vi står saman.

Eg trur sjølv at eg er ganske tøff. Men saman med desse vert eg meir som ei pingle.

Skal ikkje legge ut på ei samfunnsutviklings vurdering her, men kanskje er det eit trekk at vi alle har blitt meir pinglete? Mindre motstandsdyktige? Gir oss for lett?

Huskar da vi flytta frå Veiholmen, og det vart ruskever. Folk som hausa det opp. Son min blunka til meg, og når vi kom heim sa han: « de skulle bare visst, dette er jo ingenting mot storm på Veiholmen».

No er skikkeleg styggever uvanleg. For meg. Til liks med store folkemengder. Eg vert litt pjuskete når eg kjem til Oslo. Sjølv om eg har budd der i 5 år, så har eg gløymt støyen og kaoset. Alt vert på ein måte på nytt igjen.

Ikkje som å sykle altså. Eller å symje. Ein ferdigheit som ligg der latent, når du først har lært den.

Eg hadde lova mi gode venninne, som miste mann sin nyleg, å vere ilag idag.

Lite visste eg at det ville verte storm.

Derfor sende eg melding til to hardhauser av kvinner her ute, for å høyre kva dei trudde? Og kva var svaret? « vêret blir som det blir»;» det er meldt bare styrke 20. Det er liten storm og den står vi av.»♥

Forstår dokke?

Så no er eg her.

Huset ristar. Bordet eg skriv på, står og skjelv. Vinden prøver velte deg når du går rundt nova ute.  Men eg har altså vore her i mykje verre vêr.

Ein gong eg skulle ha eit oppdrag i Bergen, tok eg hurtigruta. Ein heil flokk frå Florø kommune, skulle kome på i Florø.

Etter ei natt over Stadt( Vestkapp); mest sitjande på dogulvet og heldt meg fast rund doskåla( ikkje fordi eg var kvalm) men fordi alt rulla, kom eg meg opp i frukostsalen om morgonen.

Der  stod dei ei myndig ansatt og tok imot. Eg var så letta over å ha kome gjennom natta. Og sa til henne at dette hadde vore eit forferdeleg vêr. Var det storm?

Ho var sjølvsagt nordnorsk….. Og svaret var» såpass må vi tåle».

Det  barske folket. Som set meg heilt ut. Som eg beundrar.

Dette vert mi nyttårshelsing.

Du klarer meir enn du trur.

Rundt skifte av år, kjenner eg at eg vert skjør.

Eller  som ei god venninne sei. Kjenslene heng utenpå kroppen.

Da gjer det godt å vere i eit hardbarka landskap, med eit barskt folkeslag.

Som har kunnskap om at like hardbarka er sjølve livet.

Nyttår er også glede.

Over å få ha levd eit år til.

Viten om at 2019 vil trenge di barske side. Men også di glede.

Vinterstormane kjem.

Men også solnedgongane.

Godt år til alle!

 

Juleglad

Den nærmar seg jula. Og her kjem Aura Consulting sin blogg nummer 51.

Eg er ikkje det største tradisjonsmennesket som finnast.

Men sopass at eg ilar langsamt fram mot jul.

For meg er det ikkje jul skikkeleg jul før julafta. Og mor gav ofte refs om vi ønska god jul FØR 1.juledag.♥

Sjølv om eg har fullt opp og gjere; prøver eg alltid å legge inn tenketid i livet mitt.

Igår var eg på fjellet – som nettopp gir ein slik muligheit.

Av og til er det nettopp på fjellet dei store tankane kjem. Der du klarer å sjå ting i perspektiv.

Om ein SER stort på det – så går på ein måte alt i sirklar. Hendingar kjem att. Situasjonar gjenopplevast. Vi får på eit vis «kvar sin gong». Om noko denne gongen råkar deg, er det ein annan sin tur neste gong.

Foreksempel dette med å vente alle heim til jul. Dei som opplever det i år, vil kanskje seinare år oppleve at ingen kjem heim til jul, du må til dei.

For.eks å misse nokon inni jula. Oppleve tap. Ha opplevd tap av kjærleik til ein relasjon i løpet av året. Ja, så er det på eit vis alltid nokon etter deg, som vil oppleve det på eit seinare tidspunkt.

Slik perspektiv tankegong kan vere trøyst. Men vi klarer ikkje sjå det slik når vi står midt oppi situasjonen.

 

Idag har gått og tenkt over alt eg er glad for.

Alt som kvar einaste dag gir ein skilnad .

Den største gleda er son min.

Ei kjempestor glede er å vere frisk!

Den andre er at eg gler meg til jul.

Tredje er at eg ikkje kjenner meg aleine.

Eg har så mange gode folk rundt meg!

Og så gler eg meg over dei små ting.

I LØFT snakkar vi om «hva har gjort en forskjell? hva vil være en forskjell?»

Det som gjorde ein skilnad igår, var to krukker ved mi dør.

Som nokon av mine gode naboar gjennom 17 år hadde sett der. Ei med heimelaga solbær – og den andre med heimelaga sild(trur eg).

Desse naboane mine over 80 år, hadde forresten fortent ein eigen blogg.

Ei av dei andre har «bore i meg»; tørrvafler og gommegraut.

Ei anna sylterull.

 

Glad var eg også for å kome meg til fjells. Eg kunne til og med glede meg over piggskoa som eg fekk i gåve i si tid.

I forgårs vart den store skilnaden eit blomsterbud. Som kom med blomar frå han eg ikkje skal feire jul med i år. Der det stod at julegåva ville han gi når vi møtast i romjula…..

Storveges glede var det å kunne bidra til pynting og førebuing av Julaftan Gudstenesta i bygda eg bur.

Og da kjem eg eigentleg til konklusjonen; det som julegler meg mest – er å få bidra overfor andre, eller i eit fellesskap for få noko til.

Så da er det berre å krydre jula med det som gjer meg juleglad.

Musikk, lukter,lys og smil.

Jula for 4 år sidan kjøpte eg inn nye julekuler. På dei skreiv eg namnet på dei som bar meg; Berebjelken min». Og der dei hang i treet, kjende eg at eg ikkje var heilt aleine likevel.

Vi har så mange måtar å gjere det på. Klare oss på.

Julaftan morgon er her no.

Og eg bruker morgonen på å tenke på dei som denne jula ikkje klarer å vere juleglad.

Og at det går i sirklar.

Eg heng ei ekstra kule i treet for dei som treng det mest.♥

Med dei beste juleglad ynskjer for oss alle!

Long december night

Eller hudlaus i desember. Eller svartaste natta.

Denne blogg nr 50 frå Aura Consulting, er til alle som treng den.

Treng vi desember for å forstå at Norge har folk som er einsame?

Kva med dei 11 andre månadene?

Eg sa det i siste formannskap. Og eg seier det ofte elles og.

Det er ikkje mykje som bekymrar meg. Men ein ting gjer.

At vi vert meir og meir materialistiske. Meir egosentriske.

Dette er sjølvsagt ein påstand.

Men om vi ser baksida av dette, ser vi fleire som kjenner på eit press om å vere perfekte.

Vi ser fleire som kjenner seg utanfor.

Fleire som kjenner på manglande tilhøyrsle.

Faget LIVMEISTRING har kome inn i skulen no.

Eg brenn for dette!

Brenn for at vi lærer borna våre og ungdomen vår at livet er vinterstormar og!

At det er medgong, men sanneleg motgong og!

Og at vi øver på å takle begge deler.

Og at aleinetid er sunt. Lær å takle det og.

Men uansett kor «godt trena» du er, så kan kjensla av einsemd verte ekstra sterk i desember.

Eg kjenner dei som kunne tenke seg å hoppe over denne månaden.

For 3 år sidan skreiv eg bloggen «Tell Christmas not to come this year».

One step closer to get lucky again!»

How can I go forward when I don`t know wich way I`m facing?

How can I go forward when I don`t know wich way to turn?

How can I go forward into something I`m not sure of?

 

Eg kunne da konstatere at berre å ha skreve bloggen, fekk meg eit steg nærare lukka igjen.

Så dette skriv eg for dokke som har blitt aleine i desember. Som har opplevd tap.

Og kjenner på sorg og smerte.

Advent er ventetid. På noko godt.

Ein månad full av forventningar.

Og så er det altså alltid nokon dette vert ei grusom tid for.

Desember hadde berre vara i nokre fåe timar. Så kom beskjeden.

Litt lenger nord i fylket opplevde mi gode venninne og miste mann sin på svært dramatisk vis.

Så hjarterått og vondt.

Eg sa til Vårherre at DETTE, det var fullstendig meiningslaust!

Ein av dei mest levande menneske eg kjenner! Du har gjort ein feil!

Utan at det hjalp………Eg fekk iallfall ut det verste…..

 

Dei som er råka er ei fanastisk familie. På ei fantastisk øy.

Og der framme ein stad, trur eg dei vil klare seg. Og eg skal hjelpe til.

Men kva er det som gjer at vi klarer oss?

Først og fremst eit anna menneske.

Så eg sei det til meg sjølv; og til dokke som les. Og som DENNE desemberen står litt stødigare på føta.

Ver DET mennesket.

 

Og du som har det for jævleg no, OM du klarer, prøv å be nokon høyre på deg.

Og til det norske samfunn:

Ikkje haus dette opp til å vere ei desember greie.

Vi har alle ein jobb å gjere heile året.

Lang desembernatt.

https://www.tv2.no/v/797209/

 

 

EG YNSKJER DEG NOK

Faren og døtra ga kvardandre ein stor klem på flyplassen. Begge visste at dette kunne vere deira siste møte – han var gamal og hadde ikkje så lenge igjen, ho budde langt unna, og kunne ikkje kome så ofte på besøk.

Til slutt måtte ho gå til utgongen.

«Eg er så glad i deg. Eg ynskjer deg nok,»sa faren til døtra.

«Og eg er glad i deg,pappa. Eg ynskjer deg nok.»

Ein passasjer som stod i nærleiken, kunne ikkje la vere å spørre kva dei meinte, når dei ønska kvarandre «nok».

«Det er ei helsing som har gått frå genereasjon til generasjon i vår familie,» svarte mannen.

«Det betyr:

• Eg ynskjer deg nok sol til at livet ditt vert lyst.
• Eg ynskjer deg nok lukke til at du beheld livslysta
• Eg ynskjer deg nok forteneste til at du får råd til det du treng.
• Eg ynskjer deg nok tap til at du er takknemleg for det du har.
• Eg ynskjer deg nok velkomstar til at du held ut den siste avskjeden.»

Frå boka: Løpet er aldri kjørt

 

Det kunne ha vore verre

Irriterande utsagn? Eller kan det vere til hjelp? Når ein står i eitkvart ein lurer på om ein orkar eller meistrar. Ja, sjå der – det kunne ha vore verre. Det er ALLTID dei som har det verre. Men akkurat når du har det som verst – så må det nok få lov å gå ei ri før du ser det slik. Aura Consulting sin blogg nr 48 skal handle om det finurlege som skjer- når du er på ditt verste. Og ser fram til ditt beste.   Er du ein historie skapar? Lagar du deg forteljingar? Er du ein iaktakar? Eg kallar meg sjølv ein «scanner».   Eg les folk. Sinnstemningar. Det har både eit pluss og minus. Det å leve seg inn i liv som ikkje er ditt. Men det er krevjande. Du vert ein omsyntakar. Og du kan ta omsyn for lenge. Som min eks skreiv på ei bursdagskort til meg ein gong: «Takk for din utholdenhet». Eg hadde aldri sett meg slik. Men kortet fekk meg til å tenke.     Da eg var lita spurte nabokjerringa mor om eg ikkje kunne kome å leike med son hennar. For da vart ham så roleg… Ro visste eg at eg hadde. Men eg er ikkje særleg tolmodig. . Heller motsatt. Men altså uthaldande. Miss match? Erfaringsmessig betyr det at eg held ut med mykje. Eg er uthaldande når det gjeld smerter. Alle typer. Men eg er utålmodig for å finne endring.   Mandag skulle eg gjennom ein operasjon, som ei tid etter kunne ramme venstre hand og skulder med smerter. Natt til søndag enda eg på legevakt og fekk påvist akutt skulderfeste betennelse i den andre handa, og skulder. Med forferdelige smerter. Så visste deg seg mandag morgon når eg skulle hente tablettane legen hadde anvist, at det hadde han ikkje gjort. Men bussen gjekk til Trondheim…. Operasjonen på ettermiddagen gjekk fint. Da eg kom på hotellet, oppdaga eg at klinikken hadde gløymt å sende med meg smertestillande. Treng vel ikkje forklare meir? Så kom eg på bussen tysdag morgon tilbake til Molde. Vel ombord komen, såg eg eit ungt par ta farvel. Jenta gråt. Så fortvilt. Eg laga meg historie. Kunne det vere slik at dei hadde hatt ein helga date? Og han ikkje ville meir? Kunne det vere slik at han skulle til Molde for å starte utdanning? Ho skulle bli igjen? Kunne det vere slik at det VAR eit endeleg farvel? Forholdet var over? Eg kunne sjølvsagt ikkje vite. Han sette seg bak meg. Etter ei stund høyrde eg at han gråt. Da tenkte eg; eg set her med så store smerter eg ikkje veit korleis eg skal takle. Men det er ikkje kjærleiksorg. Denne gongen er det ikkje eit tap av eit menneske. Det kan løysast. Eg vart henta i Molde og køyrt rett til lege. På venterommet sat eit par. Ho var sint. Og høgrøysta. Han trist og unnvikande. Ho trua han. Om alt som ikkje skulle bli når han gjekk frå henne. Mange deltaljar som ingen av oss andre ville høyre. Og eg laga meg historier.   Eg sat der og prøvde å døse. Og tenkte for ei gåve som vart gitt meg. Eg har kun meg sjølv å fixe. Alt det andre er gjort. Så kom eg heim. Sjølv om eg ikkje har klart å kle på meg. Sjølv om eg ikkje har klart å ete med venstre handa. Sjølv om eg ikkje har fått på meg kontaktklinser. Knytte skolisser. Køyre bil. Så har eg tenkt: det kunne ha vore verre. Men det ER godt å bli «GOLLJA» med når det står på som verst. Og så har det finurlege skjedd. Eg har storgledd meg over å skrittvis klare dei daglegdagse tinga vi tek for gitt å meistre. Som den morgonen eg tok på meg regnjakke for å kunne vaske hår. Happy og usminka!   Desse dagane har tanken på mor har slått meg. Øyeblikket da eg såg at ho forstod at dei ymse plagene ho hadde;  ikkje gjekk over. Men berre var eit varsel om slutten.   DETTE er ikkje det. Så det kunne ha vore verre….. Som i Odd Børretzen si vise Noen ganger er det alright: «jeg kunne kanskje sammenligne livet med å være i båt – om sommeren. Jeg har ganske god greie på det, for jeg er ganske mye i båt om sommeren – og det er ofte forferdelig ubehagelig. Og sånn er livet også – ofte – særlig om morgenen – når det regner – og det regner mye om sommeren – i båt – og i livet.»   Og no har eg skrive blogg med høgrehanda!

Gamaldags?

På einskilde område er eg skikkeleg gamaldags!

Spesielt når det handlar om ei samfunnsutvikling som skyt fart i ei retning eg mislikar.

Der er ei baksida av alle medaljar.

Også den norske.

For fleire år sidan da eg hadde praksis på Utekontakta, var problemet rotlaus ungdom.

Ungdom utan fast haldepunkt.

Som kanskje kom frå dårlege kår.

Den norske ungdommen i den greske øyverden vi høyrer om no, synest vere meir frå materielt gode kår.

Mi mor hadde eit uttrykk som eigentleg var godt:

» Det er bra så lenge han kan å oppføre seg ute blant folk».

Eg vil ikkje at vi skal gjenkjennast på å vere eit folk som ikkje oppfører seg.

I min jobb høyrer eg om barnehagetilsette som får «kjeft» frå små born. Små prinsesser og prinsar – som er vane med å få det som dei vil heime.

Eg høyrer om leiing på skular som oftare og oftare får besøk av advokat i foreldre sin stad – når dei same prinsessene har blitt store.

Det er 25 år sidan ei venninne og eg flykta frå eit hotell spesial tilrettelagt for born sin trivsel. Det VAR  ikkje trivsel når dessertbordet såg ut som ei slagmark. Når hotellkorridoren vart brukt som sprint arena. Og foreldra sat utfor hotelldøra – for at ungane skulle få herje på romet, Dei som framleis har små born – fortel at tendensen har halde fram.

Og no; siste dagars media rapportar om norske ungdomars (russ som feirar 3 år før dei er russ…..)»frislepp» på greske øyar .

Ein politimann imponerte meg stort på Dagsrevyen denne veka.

Han snakka som ein klok politikar.

Og brukte eit begrep som tok meg.

«Produksjon av lidelse»

Det han meinte var at desse ungdomane øydela si eiga framtid.

Dop. Fyll. Sex. Bot. Fengsel. Negativ merksemd.

Kanskje moro no – men lidelse lenger framme.

Han ønska ein politisk debatt – og endring; når det gjaldt norsk russefeiring.

På spørsmål om kva som kunne gjerast, hadde han eit enkelt svar:

«At vi gjer det same som vi vart fortalt når vi vaks opp. Så lenge du bur heime – under mitt tak, er det mine reglar som gjeld.»

Problemet er vel at desse reglane og normene er sterkt endra. OM dei overhode finnast.

Er det slik vi vil ha det?

Eg er overbevist om at born VIL ha grenser. Dei VIL verte fortalt kva som er rett og galt.

Dei VIL ha leggetid. Dei VIL ha beskjed om at det ikkje vert trampoline, for det har vi ikkje råd til. Dei VIL leve fint med at iår vert det ikkje utanlandsferie. Dei VIL lære seg respekt for sine medmenneske og seg sjølv. Eg trur jamvel dei fleste OGSÅ ynskjer å kunne bety noko for andre. Gjere velgjerningar. Ta omsyn.

Mitt gamaldagse eg, trur også at BÅDE born/unge og vaksne ynskjer skilnad mellom helg og virke. Eller som eg har med meg heimanfrå: » først yte, så nyte». Grensa der flyt idag.

Vi treng faktisk pauser. Fritid for haud og kropp.

Eg var også i Hellas i ungdomstida. På dei greske øyar. Og gjorde vel også ting som eg ikkje akkurat hadde lært heime. Sunn utprøving er vel ein del av å vekse og bli eige menneske.

Men ALDRI å gjere noko som skada andre.

På Mykonos vart vi tekne i lære av ei gresk kvinne, gift med ein nordmann – da vi gjorde som dei fleste på den tida. Sola oss toppless. Det virka krenkande på det greske folk, fekk vi beskjed om.

Sjølvsagt gjorde det det! Når unge jenter på 80 talet ikkje fekk møte unge gutar, utan å ha med seg bror eller anna slekt, korleis kunne vi tru at toppless var greitt?

Så eg lærde. Og eg har lært frå meg. Når du reiser til eit anna land – er det deira reglar som gjeld.

Kven har fortalt dei norske «russe» ungdomane om det?

Eg kjem i hu songen «Din ungdom er gitt deg til odel og eie, du kan ikke give den bort.»

Du er ung berre ein gong. Du har berre ei ungdomstid.

Skytsa frå meg går ikkje først og fremst mot ungdommen.

Det er så sabla mange bra av dei.

Nei, den går mot oss.

Vaksne. Oss som skulle ha oppdratt dei.

Vi kan sende med dei meir på vegen enn vi gjer.

OG vi må våge å ta den politiske debatten. Om ei samfunnsutvikling som akkurat no ser ut til å gi oss eit Norge med bortskjemte dritungar. Og rolleusikre og redde vaksne.

 

 

 

 

 

Når leiing krenkar

Eg skal skrive om dei som aldri burde ha blitt leiarar.

Om kor dei øydelegg.

Og der motivet av og til er å bli kvitt «dei sterke».

I denne bloggen frå Aura Consulting skal eg ta bladet frå munnen.

Eg har vore der sjølv.

Og mange har vore der.

For mange er der framleis.

Under leiing av desse.

I ein bedriftskultur som let dei halde på. Og fram.  Eller som ikkje veit kva dei skal gjere. Eller ikkje torer å gjere noko.

 

Snakkar eg om psykopatar? Nei. For der gjeld det berre å kome seg vekk.

Men eg snakkar kanskje litt om folk med psykopatiske trekk.

Men veit du? Mest om dei  som driv med uakseptabel leiing.

Fordi kulturen tillet det.

Denne bloggen skal ikkje vere mi historie. Eller historier.

Det kunne det gjerne ha vore.

Men den skal vere andre si.

Tilsette som kvar dag står med angsten i halsen. Ikkje berre på jobb.

Men på veg til jobb. Som ikkje søv. Som mistar matlyst. Og sjølvtru.

Det er mest gode historier. Om god leiing. Men det har eg skreve om i 2 år.

No er det på tide å skrive om uakseptabel leiing. Som skadar. Som kan skade mennesker resten av livet. Som kan traumatisere. Som kan gjere dei arbeidsudyktige. Som kan øydelegge deira muligheit til ny jobb. Deira ambisjonar. Og helse.

Kultur for det. Kulturen aksepterer. Tillet. Eller fryktar. DERFOR er det mulig.

Kvar startar det?

Av og til allereie ved tilsetting. Feiltilsetting. Arbeidsgivar er opprådd. Tek dermed for lett på det. Tek inn folk som ikkje skulle ha vore tilsett.

Mangel på folk. Mangel på kompetanse. Tek dei ein har. Små stader. Vågar ein ikkje stille krav? Ha forventningar? I frykt for å miste kompetanse? Eller stå utan leiing?

Referanser har ikkje vore ærlege. Ein annan arbeidsgjevar vil bli «kvitt» ein dårleg leiar. Og gjer neste arbeidsgjevar ei bjørneteneste.

Så kan vi ha lokale avdelingskulturar, foreksempel sjukeheim kontra personalavdeling.

Eg er inni fleire verksemder der dei som er nærast leiaren dagleg – ser at dette er skadeleg leiing. Men f.eks der personal(som er nærare rådmann), ser det annleis.

Og så får leiaren fortsette…….

 Korleis kan ein rette det opp?

Ved medarbeidersamtale. FØR prøvetid er ute.

Om ein ikkje har oppdaga at ein har tilsett feil innan 6 månader, så må arbeidsgjevar ha mot ved hjelp av tett oppfølging og konkrete forventningar – å gjere ei oppseiing mulig.

Denne bloggen handlar om konsekvensane når dette ikkje skjer.

For dette er ikkje enkelt. Men om ein har KULTUR FOR at det er slik ein skal gjere det i slike tilfelle, så er det eit styringsreiskap. Som gjer det enklare.

KVA ER LEIING? For meg er det iallfall å ville folk vel. Få ut potensialet deira. OG ha tydelege forventingar. Om kvar vi skal. I lag.

Det veit vi folk gjer best når arbeidsmiljøet er godt.

Kongstanken

Eg skulle ønske at langt fleire spurde seg sjølv kvifor dei er leiarar? Kvifor dei passar så godt til å leie sine folk.  Kvifor vart du leiar?

By accident? Vart det berre slik? Eller var det fordi din leiar «likte» deg? Likna på seg sjølv?

Ja, for dette kan jamvel gå i onde sirklar. Ein dårleg leiar tilset ein annan dårleg. For å ikkje få motstand. Kritiske spørsmål.

 

Er det slik at alle menneske lett forheld seg til leiing?

Neida. Det finnast eit bitte lite mindretal som vil gjere som dei sjølve vil. Det kan også handle om lita sjølvinnsikt.

Eg hevdar likevel etter å ha jobba med dette i over 30 år, at der er fleire dårlege leiarar.

For meg har det betydd – at eg heile tida sjølv må vurdere mi eiga leiing. Min måte å vere på.

Derfor har eg også i alle år – hatt fokus på å utsette meg for attendemeldingar.

Det er vel berre slik at ein utviklar seg?

» Gi aldri opp troen på livsverdier som skal være ukrenkelige»

Albert Schweitzer

Eg ser;

at dersom det ikkje er kultur for å skaffe seg dyktige leiarar og kvitte seg med dårlege(for å seie det enkelt) – så kan vi skape ein fryktkultur. Ein kultur der det er kamp om revir. Der mobbing skjer. Ofte i det skjulte. Der dei tilsette sin kunnskap, ja til og med personlegdom! – kan verte ein trussel.

I fleirtalstilfella får dette halde fram. Fordi den som har skoa på, leiaren, har redsel for å avsløre eiga manglande meistring.

Folk spør meg ofte om kva dei skal gjere.

Akkurat HER gjer eg unntak.

Eg gir råd.

Om kulturen vernar dårleg leiing; kom deg der ifrå.

Ta vare på eiga helse.

Du kan gjere ein utmerka jobb i ein annan arbeidskultur.

 

 

 

 

SO tomt

 

Eg har i tidlegare bloggar sagt at eg er ikkje så flink til småprat.

Dermed får eg ofte høyre korleis folk EIGENTLEG har det.

Før påske; visste eg at det ikkje berre var eg so kjende på å vere aleine når påska tok til.

Vi er mange som har det slik.

Og eg har styrt på etter alle kunstens reglar.

Teke ein dag om gongen. Og klart å ha mange gode augeblikk.

Gått tur.

Vore på ski.

Vore på arbeid.

Reist på besøk.

Invitert folk.

OG vore aleine.

MEN LIKEVEL.

Veldig mange har nok med sitt. Slik er det vel.

Eg lever godt med å kjenne meg aleine innimellom.

Men kjensla av einsemd kom snikande for første gong i januar.

Og den er verre.

————–

Denne påska har eg tenkt mykje på kjærleik.

Det er ikkje kjærleiken som nødvendigvis tek slutt.

Den kan vare. Halde fram.

Men personen kan mangle motet til å velge kjærleiken.

Den vanskelege. Den utfordrande.

Men vel vanen. Det trygge. Det enklaste.

Og dermed er noko over.

Utan at nødvendigvis kjærleiken er over.

——–

Eg har kjærleik til mange.

Det er så mange fine folk der ute som eg bryr meg om.

Og det hjelp. Å ha nokon å bry seg om. Få lov til å vere noko for andre.

——

Eg las eit portrettintervju med Gro Harlem Brundtland i påska.

Når ho skulle snakke om tapet av son sin, sa ho:» En del av prosessen ved å leve videre uten noen, er at du hele tiden må tenke på, snakke om, være en del av den personen.»

Ho trudde ingenting på at ein skulle slutte å snakke om den ein hadde mist.

Som Frida Aannevik syng:

Eg har blitt fortruleg med ditt sinn.

Kan det seiast betre?

Så er det kjærleiksorg? Er det kjærleiken som tek slutt? Eller er det på ein måte å skiljast med eit liv?

Å skiljast med eit liv tek tid.

Så denne vesle bloggen er til oss som har kjent på tomheit i påska.

Men no er vi snart gjennom.

Og vi har klart det.

Snart er det kvardag igjen.

Og den meistrar vi betre.

Inntil vi er i vater igjen.

Har kome oss i andre spor.

Kome til oss sjølv.