Nybyggar

Ei ny grend veks fram i Julsundet i Aukra.

Mevoldfeltet.

Og eg er med.

Det hadde eg aldri trudd.

Min blogg nr 35 vil handle om akkurat det.

Kvifor ikkje? Eg skulle ikkje inn i eit bustadfelt. Det var eg for gamal til.

Ungar, leikeplass og bråk.

Nei, eg ville ha ein idyll. Roleg, tilbaketrukke. Fjernt frå larm.

Så vi kjøpte oss tomt på ein slik idyll.

Og slik trudde eg det skulle verte.

Heilt til livet formeleg sprakk – og idyllen brast. På alle vis.

I smertestillande ørske i fjor sommar(etter hofteoperasjon), selde eg tomta.

Og i ettertid har eg tenkt; gudskjelov for hofta!

Ved full fornuft hadde eg nok ikkje gjort det. Ikkje enno.

I august ifjor sende son min ein link til ein firemannsbustad, nøkkelferdig, som var under oppføring på Mevoldfeltet. Eg synest han hadde ein fin draum – men uoppnåeleg.

Men minnet vart som når du har funne ein fin kjole. Og går vidare til fleire butikkar. Nytteslaust. For du gløymer ikkje den første.

Eg hadde med ei god venninne på å ta avgjerd. Ho har sagt heile prosessen»no kan du vere den kritiske, og eg den forhåpningsfulle og optimistiske». Ei rollefordeling som funka!♥

Så i august var eg blitt huseigar!

For første gong i mitt liv!

No har eg lagt bak meg to tøffe månader med utflytting av leilighet og kontor Ulstein. Og hus Julsundet. Flytting er krevjande ikkje berre fysisk, men psykisk. Så mange minner, bilder og erindringar.

Og inn i nyheimen. Og eg trur på dei som seier at ein må bu seg til.

Eg set pris på Tromsø tilbakemeldinga for litt sidan; «finn deg ein god stol, ha tilgong til stearinlys, og nyt stunda».

Eg må i denne bloggen atter ein gong få takke alle som frå ifjor sommar har hjulpe meg fram denne kronglete vegen – på ulikt vis!

Alle er invitert på Innflyttingsfest 1.april!

På torsdag gav eg «frå meg» huset eg har budd i dei siste 15 åra.

Eg fekk tatt skikkeleg farvel med mine næraste naboar. Eg får fritt leide til plassen min ved sjøen der, så lenge eg vil. Eg får tenne lys på grava til Helle pusen vår om vinteren.

DA vart eg 20 kg lettare. Da endeleg forstod eg. Da endeleg byrja gleda å kome.

Så dette er første helga i nyheimen. Med berre ein heim….

NYBYGGAREN.

Eg har erfart at nøkkelferdig ikkje er nøkkelferdig.

Vanvittig med tilval, detaljar og alt kostar.

Men eg har hatt flott selgar og meklar. Og har erfart kor viktig det er.

No har eg tid til å sjå ut vindauget. Sjå kor alle styrer med sitt for å kome i mål.

Dei gråkledde arbeidarane bevegar seg rundt på feltet som nokre maurar. Her er all verdas handverkarar. Her er dyktige karar som høgg ned skog. Her er folk på synfaring. Og her har blitt eit ettertrakta område allereie; for å gå seg ein tur.

Sikkert mange nyfikne og.

I påvente av persienner – er det like lett å gløtte inn her – som på eit vidope fiskever.

Vi 3 som er dei første som har flytta inn, hamrar og skrur – og prøver å finne fotfeste, kvar på vårt vis – i alt det nye.

Dette stod på trykk i Romsdal Budstikke i sept-15:

Panoramautsikt i Julsundet

Endelig er arbeidet i gang på Mevoldfeltet i Julsundet. Bedre utsiktstomt kan du knapt få.

For meg som har hatt utsikt – var det sjølvsagt heilt avgjerandeå få det igjen.

Og etter eg har kome hit, har eg blitt enno meir overbevist om at min kamp i ei anna rolle, den politiske, om at omsorgsbasen i Julsundet skulle til Mevoldfeltet, er heilt korrekt.

Her går det an å flytte frå heimen sin – og finne ein ny base….

 

Her er bygt vern opp til hovedvegen, og fin sykkelundergong.

Eg stålsett meg for byggestart neste 4 mannsbustad ved siden av meg – medio april.

Så visst er her støy. Men det håper eg vil endre seg.

Eg har blitt nestleiar i Mevold Velforening, og leiar i Boligsameiet.

På den måten kan eg vere med å påvirke eige bustadmiljø.

Med leikeplass, stiar og ein liten fiskerestaurant ned mot sjøen♥

Det er eigenleg stort å få vere med på dette.

Litt sånn Amerikareise over det.

Bygge opp ei heilt ny grend i Aukra.

Og kunne sei når eg vert 80, at «bestemor var den første som flytta inn»!

 

 

Dagen derpå

Det er dagen etter Kvinnedagen. Og her kjem Aura Consulting sin blogg nr 34.

På dagtid igår las eg ein kjæresteheider til ei kvinne som driv sitt eige firma.

«Snart 30 år som egen arbeidsgiver er ikke en tilfeldighet. Du er dyktig, flink, smart og bruker hele din kunnskap hver dag. Mange kvinner og menn har utrolig mye å lære av deg. Hardt arbeid gir resultater!
Gjennom dine events løfter du daglig andre til å tro på seg selv.Du krever lite. Du bare gjør det og spør ingen om lov. Du sitter ikke og venter på at en mann skal gi deg en mulighet. Du tar den og du gir faktisk mye av dette videre til dine hundrevis av deltagere hver dag!»

Igår kveld deltok eg på Kvinnearrangementet til nettverket Lederforum Molderegionen.

SÅ mykje dyktige folk. Og så mange som snakka om å støtte kvarandre.

Og i natt kom ideen…

For i dei 15 åra EG har dreve eige firma – er det EIN ting eg har sakna.

Innpass og forståing hjå media.

Meg bekjent er eg den einaste aleinearrangøren av konferanser her i Møre og Romsdal.

At eg er kvinne kunne jo ha vore eit pluss. Iallfall i høve debatten om at kvinner ikkje vågar…

Eller når det vert henvist til få eller ingen kvinnelege foredragshaldarar på konferanser – kunne det ha vore artig å få spalteplass som konferansearrangør.

Eg har arrangert 2 store nasjonale konferanser; Bedriftskulturkonferansen i 2010 – og LØFT konferansen i 2012.

Og no står eg føre mi tredje; LØFT konferansen 2017!

Problemet mitt er at eg ikkje får spalteplass. Eg får kanskje tre linjer. Medan ein arrangør med store økonomiske musklar og/eller sponsorar gjerne får ein to – siders.

Eller stort radiointervju.

Ver viss på at eg har prøvd. I 2012 tok det til slutt så mykje fokus frå gjennomføringsrolla – at eg berre måtte slutte å bry meg.

Men i natt fekk eg altså ein ide.

Som LØFT seier; sjekk ut om det du står i, er noko du kan gjere noko med. No.

Viss ikkje, lat det fare.

Og i dette tilfellet; kan eg gjere noko meir eller annleis i forhold til det?

Jau, eg kan blogge.♥♥

BÅDE om å vere aleinearrangør, og om sjølve konferansen.

Kvifor gjere noko så villt? Som å gi seg i kast med noko slikt?

Fordi eg har kunnskap om noko eg har lyst å dele. Som eg har lyst at fleire skal få ta del.

Og slike konferanser eg arrangerer finnast ikkje.

Eg jobbar kvar dag med å gjere andre menneske stolte. Trygge. Finne meistring. Glede.

Takle konflikter. Løyse problem. Vere modige.

Klare det dei ikkje trudde var mulig.

Det har eg eigentleg prøvd å gjere sidan eg starta som leiar som 26 åring.

Å arrangere konferanse kan samanliknast med å vere på fisketur.

Du veit aldri om du får napp. Eller kor mykje napp. Det er råskummelt og kjempekjekt.

Eg gjer alt sjølv.

Og dette er sjølvsagt berre ein del av jobben min.

Lagar invitasjonar. Lagar avtaler med foredragshaldarar. Konferansier. Lagar avtaler med hotell.

Bestemmer servering. Kor ofte, kor mykje, kva.

Sender invitasjoane til heile Norge. Og til mitt nordiske nettverk.

Lagar flyer. Promoterer konferansen.

Bestiller mapper og konferansemateriell. Lagar påmeldingsskjema – og har kontroll på påmeldingane. Og har reknskapet.

Og i tillegg har eg ved alle 3 konferansene lagt in Extras. Ein fagleg/kulturell tur i etterkant av konferansen. Fordi eg svært gjerne vil by fram fylket vårt.

Turen har gått til Geiranger, via Trollstigen. Og med hurtigruta på retur.

Og til Veiholmen på Smøla via Atlanterhavsvegen.

I år er konferansen i Molde. LØFT konferansen 2017. 3 og 4 mai.

Og LØFT oppturen går vidare til Geiranger.

Kort fortalt; kva er LØFT?

LØFT står for løysingsfokusert tilnærming, og kort fortalt betyr det å fokusere på det som virkar for å få meir av det. I staden for å bruke mest tid på årsaken til problema, fokuserar ein mykje meir på korleis problema kan løysast. På denne måten vert dei ein lukkast med og får til mykje tydlegare. Når ein har løysingsfokus som utgangspunkt, får ein lettare auge på kva personar gjer som dei kan gjere meir av for å få bedre opplevingar, nå sine mål og ha tru på seg sjølv. I LØFT vil det å tydleg­gjere og vere meir bevisst på «kloke grep» auke sjansane for at ein lukkast.

LØFT er eit verktøy som kan brukast i mange samanhengar og på ulike arena, men det handlar mest om korleis vi møter kvarandre, kva vi fokuserar på og korleis vi samhandlar. Det å fokusere på meistring, styrking av samhald og felles fokus er med på å styrke relasjonar i positiv forstand – og dette er godt for helsa til barn og vaksne på både kort og lang sikt.

Kven er konferansen for?

Alle.

Fordi dette er eit verktøy du kan bruke i alle livets situasjonar og arenaer. Og du kan bruke det i eige liv.

Kven kjem?

Ben Furman.

Den fremste på LØFT i norden. Med sin humor skal han snakke om korleis bruke LØFT for å skape godt arbeidsmiljø.

Francois El-Safadi

Relasjonskunstnar. Eit menneske som set spor.Vil fortelle om eit anna menneske som sette spor i hans liv!

Anne-Marie Wulf og Karin Phares. http://solutionsbywulf.dk/

Store på LØFT i Danmark! Dei skal snakke både om å bruke LØFT i mentoring og LØFT i samtaler der tema er krenkelser.

Dei skal ha ein miniworkshop i Geiranger i etterkant!

Fredrik Engstrøm, årets pedagog i Sverige i 2015!

Med en oppvekst der ingen trudde på at han kunne noko. Men istaden for at det gjekk «til helvete» med han, er han i dag rapper i bandet Osten Af, og ein fantastisk LØFT formidlar! Ei knall ærleg historie!

Mikael Thunblom/Martin Larsson( på framsida)

Eige firma «Løsningsfokus i skolan»! Alle skular i Vesterås i Sverige kommune bruker LØFT! Korleis har dei fått til det?

Mats Bergling

Har nyleg utgitt boka «Forflyttande samtal» Som gjør oss modigere til å ta samtalen vi har utsatt. Men burde ha tatt….DET skal han snakke om.

Tarjei Mork Øren;  fotballcoach i Brann med fokus på det som virkar!

I tillegg kjem heile 6 ulike bedrifter (berre kvinnelege leiarar)som har jobba med LØFT over tid – for å dele sine erfaringar med oss!

Kva kan eg igrunnen sei – anna enn KOM!

For påmelding; http://www.auraconsulting.no

 

 

 

 

Livet går vidare!

Livet går vidare. Life goes on.

Ja, det er det vi sei. Og liknande utsagn som;» det går over», «no må du sjå framover».På vegne av andre. Ofte i beste meining. Og ofte i tafatt mangel på noko anna å sei. Eller også fordi du trur at slik er det. Eller fordi du trur det hjelp. Eller fordi dette er di eiga erfaring.

Denne bloggen (Aura Consulting sin nr 34)skal handle om slike utsagn.

Heldigvis går livet ofte vidare etter at du har hatt det tøft. Men dette kan du ikkje vite. Ikkje på andre sine vegne.

For livet går ikkje alltid vidare. Nokon vel og avslutte det.

Det kan godt vere at omverda går vidare, men kjenslene til den det gjeld ,kan sitje fast. Skape trøbbel av ulik karakter i kroppen.

Eg såg på Skavlan igår kveld. Der var Hédi Fried – ei av dei siste gjenlevande som vart sendt til konsentrasjonsleiren Auschwitz. Ho sa blant anna:»Kva gong eg snakkar om det, ser eg det like levande for meg. Det må bearbeidast kvar gong igjen.»

Det trur eg og. Derfor må vi tillate folk sitt tempo. Kanskje er det på den måten enklare å bearbeide – ein har sjeldnare behov for å kome tilbake til det. Fordi ein etter kvart klarer å handskast med med. Det er ikkje lenger eit stort sår, eller det gjer ikkje lenger så vondt.

Eg er så heldig å få jobbe ein del med ungdom. I mitt møte med dei, får eg ofte deira historie. Eg prøver å møte dei med respekt. Og da kan eg ikkje innby til «shortcuts», og at alt er så enkelt. Livet er BÅDE fantastisk OG krevjande.

Eg kjenner folk som vart mobba i oppveksten – som har utvikla høg grad av rasjonailitet i vaksen alder. Kvifor? Tja, kanskje fordi dersom dei tek kjenslene sine på alvor – vil dei få ein alvorlig knekk. mange av oss ER dyktige på omvegar. Men ofte vert vi innhenta. Tankane vil vide, men kroppen sei frå. Og han er til å stole på.♥

 

Mange følger bloggen min.

Og veit at eg siste 1,5 året har jobba meg vidare etter ei traume.

 

Kvifor har eg klart meg? Ikkje pga av dei som sa at livet går vidare. Det einaste slike utsagn skaper for eit menneske på randen, er enno sterkare kjensle av å ikkje meistre eigen situasjon og liv.

Det som hjalp var unntaka. Dei som lot meg få lov å lide. Dei som spurde MEG kva som skulle til. Ikkje fordi eg hadde eit svar på det der og da. Men eg fekk lov til å begynne å tenke på det.

Eg veit folk som har kjent så sterkt på samfunnskravet om å kome seg vidare etter sterke traumer -at dei mange år etter legg seg inn til psykiatrisk behandling eller anna behandlng. Oppegåande folk.

Og eg veit at eg sjølv til tider kan spele skodespel, når folk spør korleis det går, seier at det går bra. For no har det gått 1,5 år, og du kjenner forventninga om at du no må ha kome deg vidare. Når eg som har jobba så knallhardt og bevisst for å finne attende glede og livsmot – til tider strir, så kan sjølvsagt alle det. Det finnast ingen enkle triks.

Eg trur at dei alle fleste som har gått på ein livssmell, jobbar knalltøft for få til ei endring. Men  kropp og kjensler må samsvare. Det skal svært lite til – før eit tilbakesteg kjem.

Men det skal og svært lite til – for å sjå framsteg.

Idag tidleg på veg til trening høyrde eg Elvis Presley synge;»Are you lonesome tonight». Du veit den versjonen han held på å flire seg ihjel? Eg lo – og hadde det kjempeartig.

Å le meir, er eit av mine mål for 2017 Le som før. Og sjå, der var eg i gong. Heilt på eigen hand…♣i bilen.

Eit anna mantra, eller gåve eg har fått, var  ho i den profesjonelle rolla som sa:»Dette skal du ikkje stå aleine i».

Det har fulgt meg. Som eit lode teppe. Som har varma meg når eg har trengt det.

På radioen(også idag) snakka Lodve Solholm, vår fylkesmann, om «Menneskeleg grunnberedskap».

Kanskje snakkar vi om det same? Det er kun den som har skoa på som veit kva som skal til for å kome seg vidare.

Ikkje påfør andre skade, eller mismot, ved å ramme med slike vassne ord og uttrykk.

Ein gong «tok eg meg i det», saman med mor. Ho hadde hatt ein lang, trist dag. Og eg heldt på å sei: «Det går mot lysare tider. Snart kjem våren!» Poenget er berre at mor ikkje såg våren kome, sjølv om eg sa det. Vi kan ikkje ta frå folk kjensla av å f.eks kjenne seg einsam. Men vi kan bidra til at det er lettare å  leve med.

Januar er ein fin månad å tenke framover på. Men samstundes veit vi at dei lyse tidene ofte kan vere dei svartaste for den det gjeld.

 

For nokre år sidan var eg så heldig å få vere med eit Barents nettverk til Svalbard.

Og eg gløymer aldri kjensla eg fekk i salen der oppe, når Kari Bremnes begynte å synge, «Det magiske landet».

Eg avsluttar bloggen med eit ønske om at vi alle finn det «Magiske landet som ligg ved den ytterste pol.»

KVA som er det magiske landet – slik at den som treng det finn glede med livet vidare, må vi la vere opp til den einskild å finne.

 

Kaktus i bedriftskulturen

Eg er i Tromsø. Og herfrå kjem Aura Consulting sin blogg nr 33. Det var i Tromsø eg fann heidundrande motivasjon for 10 år sidan!

Ofte – ja, sett med mine auge, for ofte; får eg dette spørsmålet ute på oppdrag; «Kvifor vert ofte den som skaper helvete på ein arbeidsplass freda? Kvifor er det dei som står på, som ynskjer framdrift som til slutt ikkje ser anna råd enn å gå?»

Noko eintydig svar har eg sjølvsagt ikkje.

Heilt sidan eg starta som leiar i 1988 har bedriftskultur interessert meg.

I Sogn og Fjordane vart eg den første trygdesjefen som var rekruttert utanfrå etaten.

Her hadde det vore lang tradisjon på at folk «steig i gradene», og enda som sjef. Sikkert mykje godt i det, men det gjorde utslag i kulturen. Det er jo langt ifrå sikkert at ein som er dyktig på uføresaker – er dyktig til å leie? Eg var heldig og kom inn ei tid der trygdeetaten satsa på leiarutdanning.

I tida mi som sosialsjef(før trygdesjeftida), også i Sogn og Fjordane, hadde eg ein klok sjef. Han gav meg to gåver. Leiarutdanning og leiarvegledning.

Med andre ord; eg vart van med at folk såg meg «utanfrå». Kika meg i korta. Eg vart filma og vurdert. På handling og haldning.

Denne kunnskapen kom godt med når eg seinare i Aura Consulting vart vegledar for fleire trygdekontor/sosialkontor/arbeidskontor som skulle verte NAV.

Ikkje berre tre kulturar som skule bygge sin framtidige,men også fleire ulike kulrurar internt. Og ofte «slosst» desse kulturane om å eige sanninga. Og det var langt ifrå enkelt å bygge ein framtidskultur. Men dei gjorde det. Avdi dei viste at noko anna var nyttalaust.

Og utan å vite det; så trur eg, at dei som ikkje gjorde denne jobben – slit idag.

Om ein ikkje har bestemt ei retning og innhald for kva som skal kjenneteikne bedriftskultur – så berre vert den. Er organisasjonskultur noko bedrifta ER eller er det noko den HAR? Organisasjonskultur kan vere eit styringsredskap dersom kulturen er noko bedrifta har. Med det meiner eg blant anna at ein har eit korrigeringsverktøy. Dei som jobbar der veit i stor grad kva som gjeld. Kva adferd som er akspetert og ikkje.

Dersom kulturen er noko bedrifta er, kan den vekse fritt fram og ikkje styrast( dette kan vere årsak til at formelle styringsmekanismer ikkje alltid har den effekt ein hadde tenkt seg).

I 2010 arrangerte eg den første Nasjonale Bedriftskulturkonferansen i Norge.

Til den hadde eg blant anna invitert ei som skulle fortelle om boka «Gullfisk eller Sardin».

Boka har kome til stor nytte i ettertid. Den beskriv to ulike bedriftskulturar – og særtrekk.

» Gullfiskbollar” = stor omstillingsevne

Kulturen er:

Åpen, rask, fri, resultatorientert, kreativ, kundefokusert, kan jobbe hardt når det gjeld

”Sardinboks”  = liten omstillingsevne

Kulturen er:

formelle, byråkratiske, opptatt av revirer og prestisje

Tilbake til starten på bloggen.

Tromsø.

Eg var den einaste som kom inn på etterutdanning i Bedriftskultur her oppe, som ikkje var frå Troms eller Finnmark.

Og det studieåret har vore på å forma meg mykje. Fagleg, personleg og nettverksrelatert.

I 10 år har eg fått vore del av fleire nettverk her oppe. Kome til Svalbard og Russland.

Hatt utallege oppdrag – opplegg på stader eg elles aldri ville ha kome til.

Og opplevd heilt andre kulturar. På mange vis er det meir krevjande å ha oppdrag her; for folk hiv seg med frå første stund – og stiller spørsmål. Er frampå.

Dette er også særs givande. For her er du nøydd å levere. Utan er du ute.

Og kanskje er det noko av grunnen til ukultur?

At det er for mange som får vere i jobb utan å levere? Utan å forhalde seg til det som gjeld i organisasjonen? Utan å vere motivert?

Det eg iallfall er temmeleg sikker på at det handlar om MOT. Eller snarare mangel på det.

Frå leiinga. Men som kollega kan det også vere slik at du jattar med. Men kanskje mest handlar det om at ein ikkje har kultur for korleis ein skal takle slik ukultur. Eller korleis kome det i forkjøpet. Bygge ønska kultur.

I mine oppdrag snakkar eg ofte om å vere kulturberar.Det er formalrolla i organisasjonen som leiarar, tillitsvalde og verneombud innehar. Dei skal sei noko om retninga bedrifta skal i. Men for å kome dit må alle tilsette(iallfall fleirtalet) vere med.

Så har vi kodeberarar. Dei er ofte ei kritisk røyst i organisasjonen. Og det er viktig. Den som spør om vi gjer det rette, kan vi gjere noko annleis? Men den dagen ei avgjerd formellt er teken, og kodeberaren vil noko anna – og ikkje gir seg. Ja, da er den igong med å bygge ukultur. Ein kodeberar kan også vere ein uformell leiar. Og igjen; av og til kan slikt «leiarskap» bli skapt – avdi den formelle leiinga er utydeleg eller usynleg.

I ei bedrift eg var, meinte nokon av eg hadde gløymt to roller. Nemleg talerøra og sugerøra. I deira organisasjon, var talarøra dei som alltid sa:» det er ikkje berre eg som meiner det. Det er fleire.» Men kven desse andre og fleire var, kunne ikkje avslørast…..

Sugerøra var dei som sa:» ta det du, du som har det i kjeften». Altså dei skauv talarøra framføre seg.

Den gongen sa eg, og eg har gjenteke – at den dagen noko vert alvorleg på ein arbeidsplass, så er ikkje sugerøra der lenger. Så når alt kjem til alt, så framt du ikkje er kulturberar, kven kan du uttale deg på vegne av? DEG SJØLV.

Alt anna kan vere med på å skape ukultur.

Når det gjeld mangel på mot frå leiinga, så visest det BÅDE ved at ein ikkje tek tak, men OGSÅ ved å ikkje våge å stå for si overtyding heilt til mål. All leiing har påvirkningskraft. Om ein ikkje har slik kraft – så er det også ei påvirkningskraft.

Mangel på mot, vil  kunne vise seg etterkvart som eit kulturtrekk i organisasjonen.

Du får ikkje med deg folka dine på nye endringsrunder. Fordi dei minnest kva som skjedde sist. Det vart halvveges. Og kanskje slutta dei som bedrifta burde hatt med vidare.

No seier eg ikkje at dette er enkelt. Som LØFT så kan dette «look simple, but that doesnt mean its easy». Men LØFT seier også, at det er klokt å starte med slutten, for å få idear til starten. For eksempel; IMAGINE, sjå for deg når dette(KONKRETE) er løyst, eller har begynt å verte bedre, korleis er det å jobbe her da?

”What you expect to happen influences what you do”

Steve De Shazer

Dette ned mot kan også handle om at ein aldri har sagt frå til den det gjeld om kva endring ein må sjå – for å kunne ha tiltru til at dette vil gå rette vegen. Ein TRUR folk veit. Men det underlege er at mange ikkje veit. Nokre har ikkje særleg sjølvinnsikt. Men det er ikkje lett alltid å vite kva ein skal endre, før nokon gjer oss merksame på det.

Eg er sjølvsagt ingen forskar.

Eg har berre 31 års erfaring som leiar. Og medarbeidar. Og i overvekt stor interesse for kva og kven som skaperr kultur. Og ein knakande god karakter i bedriftskultur!♥

Men det eg trur, er at Norge misser for mykje god arbeidskraft i sjukefråver og at folk gir opp, og sluttar.

Fordi vi er for lite modige.

 

 

 

 

 

 

Happy New Year!

«Det som ligg bak oss og det som føre oss, har liten betydning; samanlikna med det som bur i oss»

Maxwell Maltz

Dette er Aura Consulting sin blogg nr 32.

Og den skal ikkje handle om toppturar….

Men den skal handle om ryggsekken.

Opppakninga. Innhaldet. Som vi treng for å klatre til fjells.

Eg skal ikkje bruke så store ord.

Ikkje ta så hardt i.

Men vi er svært nær eit nytt år

Og kanskje du har det som meg. At ein får eit ekstra behov til å ta eit tilbakeblikk.

For deretter kunne ta med seg vidare det som gjer deg godt. Kaste vekk støv av gamle tankar? Som ikkje fekk deg nokon stad? Eller reflektere over relasjonar i livet ditt? Eller gjer noko heilt nytt?

Det er lov å ta ting ut av sekken. Det er også greitt å pakke om.

Før jul pakka vi inn. På julaftan ut. I ryggsekken for 2017 har vi pakkar utan band på.

Treng vi så tung ryggsekk? Er der bagasje som tynger? Som ikkje gjer det mulig å få plass til det du treng der? Det er kanskje i motgongen i oppoverbakken at det særleg tunge i ryggsekken vert eit nødvendig vendepunkt.

Eg har ingen forsett. Det har eg ikkje hatt på mange år.

Men 2017 skal bli eit gla år!

Det har eg bestemt meg for. Og her kjem grunnen til bloggen.

I fleirtalstilfella kan du bestemme deg.

Bestemme innstilling til livet. For korleis du skal tenke.

Mitt 2016 vart innhaldsrikt. På eit år rakk eg å separere meg, selge tomt, kjøpe ny bustad, få ny hoft. Og til slutt; miste mor mi.

Med andre ord; mykje tok slutt. Mykje vart endra.

Eg trur at endring er det einaste som er sikkert. Også i 2017.

Det vil skje vakre ting neste år. Og mindre vakre. Og du kan velge kva du legg mest merke til. Av og til seier eg i jobbsamanheng, skaff deg ei notisbok. For vi menneske har ein tendens til å huske det negative vi opplever i mange år. Det positive gløymer vi der og da.

Ta for eksempel runda på eit personalmøte: Kva har vi fått til sidan sist? Og folk svarar at det er sikkert noko, men det har dei gløymt….

Her hjå meg er det meldt storm ute.

I min jobb møter eg ikkje reint sjeldan menneske med storm innomhus.

Som kjenner kasta hit og dit. Som brukar krefter på å segle slik andre meiner dei skal gjere.

Etter å ha jobba svært nært på menneske i 30 år, så er det viktig for meg å formidle; få av oss veit seriøst kva eit anna menneske står i, eller strir med i deira private liv. Så ver snill mot dei.  Så enkelt. Som likevel viser seg å vere vanskeleg.

Har du håp til framtida? Går du inni i det nye året med håp?

Eg for min del formeleg stuper inn i ei periode med flytting. Mykje flytting. Både privat og kontor. Eg kan verte stressa ved å tenke på det. Til tider også sjå mørkt på det. Det skal skje kombinert med utføring av 100 jobb og jobbreising.

Men eg har kome fram til håpet. Om at dette vil går bra. Det vil legge seg til rette.

I jobben min er det ofte eg blir forelagt store problemstillingar frå folk. Men når vi har fått snakka om det – planlagt f.eks korleis ei samtale eller eit møte kan gjennomførast – for å løyse det. Så kan dei neste gong ha gløymt kva som var så vanskeleg sist vi snakka saman.

Så ta deg tid til å sjå vansken for deg når den er mindre – eller løyst.

I 2017 håper eg at enno fleire ser kva som bur i dei sjølve.

» Det er aldri for seint å bli det du kunne ha vore»

Og eg håper at kvar og ein av oss oftare kan sei at vi ser det.

Alle treng vi livsvitner. Men vi treng også samtalepartnar.

Snakk fram deg sjølv. Ja, tenk, det kan du…..

Ikkje vent på at andre skal verte noko for deg.

Start sjølv.

All verdas mas og kjas, fasade og «pisspreik» betyr ingenting til slutt.

TAKK TIL ALLE SOM HAR FULGT BLOGGEN MIN I 2017. TAKK FOR INNSPEL, MAIL OG MELDING.

OG DEN GODE PRATEN.♥

«Få av oss kan bli kaptein, men mang kan bli no stort» DDE

Å legge til land

 

Aura Consulting sin blogg nr 31, vert skreven med feber.

Og når eg har feber, er eg enno nærare det viktige i livet.

Det meste eg gjer no for tida, er sterkt prega av at eg held på å miste mor mi.

Dette å vere så nær eit menneske som snart skal ut av livet, set igong mange kjensler, tankar og minner.

Men også spesielt fordi dette mennesket elskar å leve. Dette mennesket har ikkje gitt opp.

Og da kan heller ikkje eg gjere det. Sjølv om kroppen gir meg signal om noko anna.

Denne situasjonen kan vare kort – og den kan vare lengre. Det er det heldigvis ingen som veit. Mitt største ønske er likevel at ho ikkje skal kjenne seg aleine.

«Du gråter så store tåra no for tida», syng Moldejenta Ane Brun. Ja, eg gjer det.

Og eg har forstått at det er viktig å rydde plass til nettopp det.

Derfor namnet på bloggen; «Å legge til land».

Mor er eit av dei stille menneska i verda, som har rodd «stillt langsmed landet» – som Henrik Straumsheim har skreve.

No skal mi sorg finne si form. Samstundes skal eg vere gleda hennar.

Eg er sliten. Og det er eg svært sjeldan. Kjenslemessig sliten.

Innanfor ein radius på ca 1 år, har eg mista mann min, hofta mi♥ og no snart dessverre; mor mi.

Det tek på. Derfor må eg rydde tid. Plass. Til å legge til land.

For eg må gjere jobben som eg ALLTID veit virkar: SNU FOKUS. Frå kva eg har mista – er i ferd med å miste, til kva eg har hatt eller fått. Men dette treng tid. Og sjølv om tankane veit kva som er lurt, heng kroppen og kjenslene etter.

Det må rett og slett giast tid. Og stole på at ting vil legge seg til rette.

I mitt møte med menneske gjennom jobben, ser eg kor mange av oss som «knip att», «tek seg saman», «skal berre litt til». For the show must go on!

Ofte er det dei mest engasjerte,  kreative og pliktoppfyllande som stuper først. Kolapsar og vert sjukmeld. Og det er berre så synd at når vi først har hoppa ut av båten, så veit mange av oss ikkje korleis vi skal symje i land. Vi trur at det går an å ligge der å flyte, men ingen held oss oppe i ferskvatn. Så vi kravlar opp igjen i båten. Lenge før vi er klar. Før vi er istand til å halde årene att. Før vi er istand til å finne retning. Før vi er istand til å kjenne om vi sit godt og trygt.

Og før vi veit ordet av det endar vi i vatnet att. Utan redningsvest…..

Sånn held vi fram. Til vi til slutt vert symjeudyktige.

Eg synest det er tøft no. Det ER tøft å ta kjensler og kroppsfornemmelsar på alvor.

Så tett som eg har jobba på folk heile livet – ser eg at dei som i vaksen alder fortset å sprelle rundt i vatnet når livet har blitt for stort – meir går rundt som nokre Zombiar.

Det vi ser, stemmer ikkje overeins med den dei er.

Min jobb i møte med dei – er å stille spørsmål. Slik at dei finn ein trygg sitjeplass.  Og krefter til å halde årer. Og retninga dei skal.

Planlegging kan eg ikkje slutte med – men heile tida når eg planlegg  veit eg at den dagen det gjeld – må eg kunne sleppe alt eg har i henda.

Det gjer meg uforutsigbar. I møte med andre. Og eg kan berre be om at folk tillet meg det.

Akkurat no er det slik det må vere.

For oss må vere modige for å kome gjennom livet.

«Ro stilt langsmed landet

med glede i sinn

om skuggane legg seg på fjorden,

sving opp imot støa,

legg årane inn,

og så kan du takke for roren.»

 

PS Bildet har eg fått låne av mi kjære venninne Hanne Sofie Roaldsen, datert 4.11.16, motiv frå Lyngen i Troms.

Mi Pippi

Idag skal eg blogge om den tøffaste dama eg kjenner.

Og eg kjenner mange tøffe damer….

Aura Consulting sin blogg nr 30 gir eg som ein hyllest til mor mi og andre «gamle tøffingar» – som vi i forbifarta ikkje ser. Eller merkar oss.

Mor mi er som katten. Eller det var ei særs dårleg samanlikning, sidan ho ikkje likar kattar. Men ho har iallfall like mange liv.

Mor kom til verda i 1919.

Akkurat no er historia at ho søndag fekk sitt drypp(hjerneblødning) nummer;tja, eg veit ikkje. Slike drypp har etterkvart påverka røysta hennar – og den vakre songstemma ho hadde.

Men skilnaden denne gongen var at vi fekk beskjed frå lege, at vi kunne risikere å miste henne. DET i seg sjølv kjem ikkje som ei bombe på nokon av oss – dama er snart 98 år. Men så lenge eg kan huske;etter at ho gjekk inn i den tida som heiter alderdomen – har eg ALLTID hatt eit stort ønske om at ho skal få sleppe lang liding. Tap av verdigheit. Når den tid kjem.

Det ynskjer kanskje alle born for sine foreldre?

Men det som er spesielt med denne dama, er at ho framleis har slik livslyst.

Ho har lyst å vere med på det som skjer.

Eit minne om det, er ved julegrantenninga på Hareid sist desember. Eg tok henne med ned til sentrum. Skulekorpset spela – og eg feilparkerte like ved. Slik at ho kunne høyre musikken og sjå grana. Eg opna bilvindauget . Ho sat og song. Etter det var over, snudde ho seg og lurde på om ho måtte heim no? Ho skulle eigentleg det, men når eg såg kor det lyste i augene hennar etter fleire opplevingar – så køyrde vi til Ulsteinvik. Og ho fekk pommes frittes.

 

Hennar generasjon snakka ikkje om kjensler i det heile.

Og det å rose borna sine, høyrde ikkje heime. Det er mange grunnar til at eg er glad for å ha hatt ho så lenge. Og den eine er at no skryte ho.

Kvar gong eg er hjå henne, skryter ho av personalet sitt. Ho tek på dei og fortel dei kor flinke dei er.

Son min fortalde førre helg – at idet han skulle ta helg, kom ein eldre lærar bort til han(son min er vikar), og sa:» Eg er så glad for at du er her hos oss».

«Sjå kor lite som skal til, mamma» sa han. For å kjenne seg verdsett.

Det har vore ein del kampanjar i Norge dei seinaste åra – som går på at helsenorge treng dei varme hendene.

Nei, vi treng DEI RETTE FOLKA! Som uavhengig av utdanning og profesjon berre kan og forstår desse småe grepa. Som gir verdsetting, verdigheit og meistring. Gjennom sin måte å vere på.

Mor er veldig oppteken av korleis eg kler meg.

Fordi ho sjølv er glad i å pynte seg. Og det er så verdifullt. Idag når eg kom dit låg ho og sov. Ho hadde på seg ein fin gensar, rosaliknande sjal, perlekjede og øyredobbar. Når ho vakna kunne ho fortelle,at betjeninga hadde sagt at eg kom idag – og da hadde ho bedd dei om å ikle henne dette.

Gjorde dama. Som vi på mandag stod i fare for å miste.

Igår når eg var hjå henne – hadde eg på mine rosa joggesko. Da lurde ho på om ho og kunne ha slike når ho kom opp frå senga? Og når eg sat å strikka på min turkise gensar  lurde ho på om eg kunne strikke til henne og?

Generasjon mor  – snakka ikkje om døden.

Eit bilde på det, er da ho for nokre år sidan var på besøk med oss i Julsundet. Det var ein nydeleg sommarlaurdagskveld. Og etter pizzaen tok eg henne ut på altanen.Da sa ho;» trur du at dette er siste gong eg får oppleve ein solnedgong?» Eg spurde henne om ho tenkte på døden. Det stadfesta ho, men så sa ho;»Eg er viss på at det finnast solnedgongar i himmelen og»….

Så kva med mor sine mange liv ?

Ho ekk kreft tidleg i 40 års alderen.Og har hatt bivirkningar i etterkant.

Da ho budde i omsorgsbustad, var den store «snakkisen» blant damene, å bryte lårhalsen. Det kunne javnstillast med døden. Så gjorde ho nettopp det. Som 95 åring. Og kava seg tilbake til livet. Og omsorgsbustaden.

I februar 2015 fekk ho lungebetennelse. Da og trudde vi at vi skulle miste henne. For ho har berre ei lunge – og kunne ei gamal dame makte det?

Eg skal ikkje bruke tid på å vise hennar veg tilbake. Berre seie at det handlar om ho.

Ho har eit livsmot utan sidestykke. OG det har handla om å ha fokus på draumar, nye mål, alt ho framleis klarer. Og til det treng ho og alle andre gamle; stimuli.

Halldis Moren Vesaas Å være i livet: (tre vers til mor) Dette: å være i livet, open for alt ikring, bunden med sterke røter til menneske og til ting, gi både hjarte og hender i omsorg som aldri svik, var det som gav meining til ferda di og let deg få kjenne deg rik. Og den som er rik vil ha seg eit hus som er såleis bygt at alle som høyrer til huset kjenner det godt og trygt, og såleis at framande gjerne kjem innom dørene der og auker den rikdom som finst der før med alt det dei sjølve er. Fattig var du om aldri i livet du kjenne fekk at mellom deg og dei andre levande straumar gjekk av tillit og varme som styrkte kvart band som til livet deg batt, og lar deg få kjenne, når alt blir gjort opp, at meir enn du gav, fekk du att.

Idag lurde ho på om eg hadde bil. «kunne du tenke deg på biltur», sa eg.»Nei ikkje idag» meinte ho.»No er det slutten på september, trur du at du er i bil i oktober» Ja, det var ho sikker på. Så lurde ho på kvar vi skulle?»Kanskje vi skal reise til Geiranger»,meinte ho. Huska du når vi sat på balkongen og såg alle turistskipa på fjorden? Og eg la meg ikkje før midnatt – for eg måtte sjå sola gå ned bak fjella?

Sa dama, som eg trudde vi kunne miste tidlegare i veka……

På avdelinga til mor kallar dei henne fjellgeita.

Eg spurde henne litt om det idag. Kva gir det deg å gå i fjellet, sa eg.. Eg elskar å gå i fjellet, sa ho. Eg ser så mykje fint. Så fortalde ho ei historie om Anne Hareide og henne på tur i Brandalsfjella – da dei kom over ein hare. Ho huska til og med at han var 2 farga.

Så ser ho på meg å sier:» Fjellet er mitt livsyrke«.

Vi andre snakkar av og til om å gå ut av komfortsonen.

Kvar mora mi tek motet og styrken frå, anar eg ikkje.

Ho er den tøffaste eg veit.

HO ER MI PIPPI: