La oss håpe på det beste!

På denne siste dagen i dette året er DETTE er ei fin livsinnstilling å ta med.

Dette var tittelen på ei bok venninna mi kjøpte på Gardermoen før vi reiste til Portugal i sommar.

Boka skulle nyttast til sorgbearbeiding – men at den skulle få stor betydning for alt vi gjorde, visste vi ikkje.

Det er lyse dagar. Det er mørke dagar. Gråe. Men viktigast? Det er dagar!

Som gir oss muligheiter!

I Aura Consulting sin blogg nr 55 – vil eg skrive om muligheiter.

Alf Prøysen song om at «vi skal få ein dag imorgon som rein og ubrukt står, med blanke ark og fargestiftar til».

Vi har eit blankt 2020! Som vi kan gjere med som vi vil!

Vi kan velge omkampar eller omstart.

Vi kan sjå folk med nye auge.

Vi kan ombestemme oss.

Vi kan tru betre om oss sjølv og dei rundt oss.

Vi kan tilføre andre gode hensikter.

…………………………………

Dei fleste som les min blogg veit at eg jobbar med LØFT.

Det betyr at eg kvar dag prøver å møte verda og folka og meg sjølv med eit løsysingsfokusert syn. Muligheitsfokus og framtidsfokus.

Det som ikkje virkar idag, kan virke imorgon.

Det eg ikkje lukkast med no – kan eg lukkast med ein anna dag.

Om fargestiftane ikkje passar – byt dei ut! Ikkje bruk tida di i misnøye – endre det som gir deg den kjensla! Ta ansvar sjølv! Ikkje overlat til andre og løyse det du sjølv står i!

 

«Det er aldri for sent å bli det du kunne ha vært»

George Elliot, har dagens ord i min bordkalendar.

Og lage seg dagar. Stunder. Augeblikk.

Vi har nokre timar att av 2019.

Kva har du gjort for at nye menneske har kome inn i livet ditt iår? Spør eg meg sjølv.

Kva har du gjort for å tilført dei du har i livet ditt noko bra? Spør eg også meg sjølv.

INGENTING er viktigare for menneske enn eit anna menneske.

Så vi må ta hand om kvarandre.

Du har ingen om du tek alle for gitt.

Du fortener iallfall ikkje å ha det…………….

På ein av mine fjellturar iår, møtte eg ein mann som eg var dum nok til å spørre om det var langt igjen til toppen? ( langt igjen handlar alltid om den som spør – så svaret vert aldri korrekt…)

Han svara» Du fæ dej ei god runde, så bærre trø i vei»!

2020 skal verte ei god runde.

Og eg skal trø i veg.

Da kjem eg iallfall framover! Gjerne oppover!

Godt år alle som les bloggen min!

LA OSS HÅPE PÅ DET BESTE!

https://youtu.be/aalQWHhixm0

New Year’s Song

Over the Rhine

Here’s a little New Year’s song
Don’t worry it won’t take too long
Just a bit of New Year’s cheer
To say I’m glad you’re here

Little leftover Christmas tree
Just big enough for you and me
With just a single strand of lights
To tease the stars outside

And we thought perhaps we’d see some friends
But as the old year slowly ends
The dogs are dreaming in their beds
We might stay home instead

Here’s a little New Year’s song
Don’t worry it won’t take too long
Just a quiet New Year’s eve
There’s somethin’ up your sleeve

And I might gently take your wrist
Read your body like a Christmas list
The first night that the New Year brings
I wouldn’t wanna miss a thing

Let’s stay home and play old records
Our future’s bright our past is checkered
What do you say we lift a glass…

Ikkje ver redd

 

Så har det skjedd igjen. Nokon orka ikkje leve lengre. Og gjorde det slutt.

Og vi andre reagerer.

Vert lei oss. Eller kva vi no vert.

Kvart år vert det registrert ca 600 sjølvmord i Norge.

Denne bloggen skal ikkje handle om kvifor.

Som sosionom og i arbeid som blant anna sosialsjef – har eg sjølvsagt både kunnskap og arbeidserfaring frå kvifor – og om reaksjoner og konsekvensar.

Min blogg skal handle om kva vi er så redd for? Om kvifor vi ofte bryr oss rett i etterkant av ei katastrofe eller krise. Kvifor vi ikkje ser at dette også handlar om korleis vi lever liva våre?

«Selvmordsraten har ikke gått ned i Norge på 20 år til tross for flere handlingsplaner, økt kompetanse og bedre behandling. De fleste selvmord skjer blant mennesker som ikke er i psykiatrisk behandling, og samfunnsmessige forhold er en hovedårsak til at raten ikke blir lavere.

Det var en mangedobling i forskrivningen av antidepressive legemidler i Norden i årene 1995–2005. Dette førte imidlertid ikke til noen nedgang i selvmordsraten.»

 

Kilde: Norsk legeforening

…………………………..

Det er fleire ungdommar enn nokonsinne som slit med liva sine.

Likevel held vi fram og jakte på det perfekte.

Her er ikkje mykje rom for å vere annleis.

Å gå ein annan veg.

Eg såg «Der ingen skulle tru at nokon kunne bu» på veslejulaftan. Det var han som hadde kjøpt seg ein skogsgard for 60.000,-(les rønne) – og pynta juletreet med heimelaga julepynt og lys. Same kveld da eg skulle pynte mitt juletre – slo det meg at eg har for mykje juletrepynt. Treet var så fint i seg sjølv. Det trengde igrunnen berre lys.

 

Vi treng mykje mindre materialistisk enn det vi har.

Men vi treng meir menneskevarme.

Vi treng store bamseklemmar.

Eg har to eg kjenner som gir slike klemmar. Den eine er syskenbornet mitt, Kåre. Far til Jan Åge Fjørtoft. Jan Åge er litt Ari Behn. Har gått sine egne vegar. Fått kritikk så det held – men vi som kjenner han føler oss spesielle i hans nærver.

Han andre er nyvalgt ordførar i Hareid. Bernt Brandal. Han kjem inn i lokalet som ein russisk brautande storbamse – hoiar når han ser deg; og så er du i bjørnefavnen. Og du kjenner at alt du tvilar på i livet, kjem til å løyse seg.

……………………………………………..

For 4,5 år sidan da eg ville gi opp mitt liv, eg skreiv om dette i bloggen; «Å stå oppreist når du ligg nede for telling» . Det var hjartevarme og modige folk(les folk som vågå å bry seg meir om andre enn eiga redsle for sterke kjensler), som gjorde skilnaden.

Det vil alltid vere folk som gir opp livet sitt. Og avsluttar det. Men det er flest som VURDERER det. DER kan vi bidra. Og vi kan bidra lenge før det. Ved å som svenskane seier; bjuda på».

Våg å gi slepp på kontrollen. På det perfekte. Ikkje ver redd for å dumme deg ut i møte med andre. Da har du iallfall gjort noko…..

Ver ærleg og sei at du ikkje har peiling på korleis du kan vere for nokon som slit – men at du er der. Av og til skal du også berre gå på. Gå inn.

Og vi må vere snillare med kvarandre. Også på sosiale medier.

På telefon i går sa son min «Du tenker for mye i jula,mamma.» Eg svarde at eg tenker alltid – uavhengig av om det er jul. Det betyr ikkje at eg er tungsindig. Tvert om. Jula så langt har gitt enorm glede. DET er godt å tenke på.

Det å tenke over dei små ting, glimt av lukke, perler av glede, augeblikk i harmoni — alt dette gjer oss meir heile og stødigare når livets stormar jagar oss rundt neste sving.
«Fryd ligger og venter på deg – rundt neste sving» – sang Anne Grete Prøis.

Ofte.

Dei av oss som meiner seg sjenerte – eller som ikkje vil vere til bry; gi iallfall naboen din eit smil eller eit nikk.

DET klarer alle.

Ikkje ver så redd.

Livet er til låns – og det er kort.

 

«Livet jobber på spreng i julen. Kaster oss inn i et hav av minner, lukter og følelser. Det er derfor den er så deilig. Og så vond »

Ari Behn

Jul aleine

Eg har fått ein ny ven dette året. Forholdet har blitt sterkare utover hausten. Han heiter naturen.

Han står ofte opp før meg.  Og når eg er oppe – er han allereie fargerik og opplagt.

No utover hausten har eg så vidt merka han om morgonen. Han har gitt meg månelyse morgonar, eller ein blå eller rosa tone i det fjerne.

Han er ikkje lett og forstå seg på. Der er vi heilt like. Han skiftar stadig utsjånad – og likar og pynte seg. Når eg tek laurdagskjolen på – kan han riste vekke alle skyene – slik at sola skin på meg i solnedgongstolen. Eg reknar med at neste år når vi vert meir kjent – vil han forstå at eg ynskjer laurdagskveldane mørke. Gjerne med mykje regn. Da passar raudvin. Og da passar ettertanke.

Når eg reiser rundt – er han alltid med. Han kan overraske med å vise seg for meg fleire mil oppi lufta. Så når eg kikar ut frå SAS eller Norwegian(helst SAS) – gnistrar han til med raud sol. Eller når eg har fordjupa meg nedi ein krim på same fly – så vil han ha merksemd og selskap. Han skin så sterkt at det er uråd å lese.

Han gjer meg glad. Han gjer meg så vanvittig glad. Eg gir meg på eit vis litt over. For det er så sterkt. Og ha ein slik følgesven.

Eg går inn i mi 5te jul aleine. Det er fem år sidan eg skreiv bloggen «May Christmas not come this year».

Sjølv om eg skal feire jula aleine – så er det heilt annleis dette året.

Eg innser at vi har alle vårt. Det har eg vel eigentleg alltid visst  men dette året har det vore tydeleg. Det er mange måtar å feire jul på. Og som er tidlegare har skreve, det er ikkje sikkert at storfamilie jula er det einaste saliggjerande.

Mange veit at eg jaktar framgongar. I jobb, i politikk og privat.

Det er ein stor framgong for meg å glede meg til jul – som aleine.

Det er ikkje låkt når folk seier god jul til meg. Denne jula seier eg det gjerne sjølv.

For meg betyr ikkje dette at livet har gått vidare. At det var berre å ta seg saman.

For meg betyr det at livet har blitt noko anna. Og no kan eg trivast med slik det har blitt.

Og det som er – kan endrast. Det gir også grunn til optimisme!

Største grunnen til at eg kan glede meg, er at son min er hjå si farsfamilie – og det er flott for han og dei.

Den andre grunnen er at eg er frisk.

Den tredje grunnen er at eg har så mykje å vere takksam for.

Og eg har så mange å vere takksame FOR.♥

Det har også stor betydning at eg har stor arbeidslyst og arbeidsglede.

Og at eg finn så mykje godt i fellesskap – og det å kunne gjere noko for andre.

Det å ha ei hensikt – at nokon treng deg – forsterkar mi glede.

Eg har nokre naboar på over 80 år. Dei er vakre som nokre nyutsprugne roser. Og dei held ei hand kring meg. Berre siste veka no, så har dei «bore i meg» gommegraut, havrekjeks, tørrvafler, sildesalat, sirupsnippar og meir. Det er så fint forseggjort. Det er hjartevarme bak handlingane deira. Og det betyr mykje for meg.

No har eg fått lys i juletreet. Og eg nynna for meg sjølv  og mintest far og meg når vi pynta treet da eg var lita. Sjølvsagt lisjejulaftan kveld. Eg har framleis noko av julepyntet dei skaffa seg som nygifte i -46.

Imorgon tidleg skal eg ringe eine barndomsvenninna mi. Da vi var små, var det fast prosedyre at eg gjekk ned til dei julaftan morgon. For da pynta dei treet. Mora kom med serinakaker, og faren spela Jussi Bjørling.

Til alle som les det eg skriv; finn deg uansett kva du står i – ein liten flik av tid for deg sjølv denne jula.

 

EKTE RO

» For lenge siden utlyste kongen i et land langt borte en konkurranse. Den kunstneren som klarte å male et bilde som forestilte ekte ro, skulle få en generøs belønning.

De neste månedene strømmet bidragene inn. Etter at Kongen lenge og vel hadde studert bildene, stod valget til slutt mellom to stykker.

Det første var et svært vakkert maleri av et fjell ved en innsjø. De høye fjellene med snø på toppen utgjorde en vakker kontrast til den dypblå himmelen. Fjell og trær ble speilet krystallklart på den blanke vannoverflaten. Kongen likte bildet godt, men det var ikke en opplagt vinner.

Det andre maleriet var helt ulikt det første. Det forestilte en brusende foss, der vannet styrtet nedover en fjellside. Himmelen var dekket av mørke skyer, som gav inntrykk av at eg uvær var på vei. Men den som så ekstra nøye på bildet, oppdaget at rett ved siden av vannmassene som styrtet ned, på en hylle som stakk ut fra fjellveggen, hadde maleren malt en fugl i sitt rede. Fuglen lå trygg, på tross av bulderet den var omgitt av.

«Dette maleriet vinner», sa Kongen til slutt. «For ekte ro er ikke fravær av storm. Ekte ro er å finne fred midt i stormen.»

 

Frå boka Løpet er aldri kjørt